Nieuws over honden Van het Bossche Front

Dat we haar hebben gekregen was een wonder. Haar moeder heeft daar eigenlijk niet zo hard aan getrokken. Krijntjes moeder was onze zelfgefokte Hinke, dochter van de beeldschone korthaar Paramount Stylish Smooth. Deze reu dekte in Nederland nauwelijks buiten de eigen kennel. Dat wij onze Fokeline door hem mochten laten dekken was een bijzondere geste van zijn eigenaar. Kostbare pups dus voor ons, we hielden daarom twee van de drie uit dat nest aan: Hidde en Hinke.

 

Toen Hinke oud genoeg was om gedekt te worden bleek ze andere plannen met haar leven te hebben dan wij. Dekken? No way. Maakte een reu avances, dan werd ze een tijgerin. Terwijl ze in het dagelijkse leven juist makkelijk, inschikkelijk en verdraagzaam was. Met een slinkse truc is het toch gelukt haar, zonder stress, zwanger te krijgen. Helaas van maar één pup, die geboren wilde worden in de nacht van zondag op maandag. De weeën zetten niet door. Tegen vijf uur in de ochtend kwam een dierenarts langs om te kijken hoe ver het stond. Ze adviseerde ons om naar de kliniek te komen, waar ze met haar collega klaar zou staan. Want een keizersnee leek geboden.

En zo waren we nog voor ontbijttijd weer thuis, Leo met een grijs puppy onder zijn trui, Hinke nog wat groggy van de narcose achter in de auto. Moeder en kind werden in de voorkamer geïnstalleerd en het jonge gezin kon aan de gang. Het puppy was een pittig dingetje en Hinke maakte goed contact met haar. De start verliep voorspoedig. Maar vanaf donderdag werd het onrustig in de werpkist en in de nacht van vrijdag op zaterdag overviel me een vreemd gevoel: Hinke leek wel afscheid te nemen van haar kind, dat niet meer de vitaliteit had van de eerste dagen. We vonden de oorzaak: Hinke gaf geen melk meer. Een situatie die ons overviel: ik had me meer zorg gemaakt over de mogelijkheid van te veel melk dan te weinig. 

 

Het werd dus flesvoeding voor het kleine kind. Dat was nieuw hier. Het was even uitproberen wat het beste materiaal was. Een gewoon babyspeentje bleek het prettigste. Op de routine waren we snel goed ingespeeld: negen tot tien keer per dag een portie. Het puppy leefde weer helemaal op en ging door met groeien.Wij zorgen voor haar eten en als het flesje leeg was, was Hinke zo vriendelijk om het buikje te masseren voor het plassen en poepen. Wij zijn heel wat met dat puppy bezig geweest. Naast het voeren bleven we ook met haar spelen, om te compenseren voor het gemis aan nestgenoten. Daardoor gingen we ons natuurlijk ongelooflijk aan dat kleine ding hechten.

Na een paar weken even een minpuntje voor ons korthaarliefhebbers: ze bleek een langhaar. Nou ja, je kunt niet alles hebben. 

Na vier weken ging Hinke met haar dochtertje, Krijntje heette ze inmiddels, terug naar haar eigen groep. Daar hebben we het puppy gewoon meteen tussen de grote honden laten lopen. Zo snel mogelijk hondenmanieren leren is voor zo’n enig kind belangrijk, omdat ze in de eerste weken geen concurrentie hebben meegemaakt bij het drinken en weinig hobbels op hun levenspad zijn tegengekomen. Tegenslagen incasseren is echter heel belangrijk voor de geestelijke vorming. Eenling pups lopen een risico asociale honden worden. Krijntje liep dat gevaar duidelijk niet, ze deed normaal mee en kreeg op haar kop als ze te brutaal was. Haar karakter bleek uitstekend, net als dat van haar moeder.

En ze werd zo prachtig. Haar kleur, fawn, hadden we nog niet eerder gehad. Beeldschoon, dat grijzige, ook als het kleurt en er een rode tint bij komt. Haar houding en uitstraling waren even betoverend. 

Er kwamen verschillende aanvragen voor haar. Maar ze had ons inmiddels zowat het dubbele van de puppyprijs gekost, dus financieel, maar vooral ook emotioneel, was ze als het ware te kostbaar geworden om te laten vertrekken. Dan maar langhaar, Krijntje bleef. Daar hebben we geen minuut spijt van gehad. 

 

Ze ontwikkelde zich voorspoedig. Ik nam haar mee naar de show. Haar eerste ‘optreden’, op de openluchtshow in Hulten, juni 2006, was heel succesvol, ze werd er reserve beste puppy in show en presenteerde zich in de ring alsof dit haar dagelijks werk was. 

Voor mij was het apart om naast zo’n ‘filmster’ te lopen. Menigeen sprak me ook aan met “Janneke, waar kom jíj nou mee?” Want dit chique madammeke was even wat anders dan zo’n cleane korthaar. 

Op de Winner dat jaar werd Krijntje Jeugdwinster en won ze haar eerste kampioenschapsprijs. Diverse CAC’s volgden. Op de NCCC Clubmatch van 2008 had ze de leeftijd om Nederlands Kampioen te worden. Een jaar eerder had ze de Nederlands Jeugdkampioenstitel gehaald. 

Verschillende malen heeft ze mooie resultaten behaald op Clubmatches: bij de NCCC in 2007 onder Marianne Holmli beste teef, in 2008 onder Sheila Jakeman reserve beste teef en bij de Belgische Chow Chow Club in 2007 onder Chris Clucas beste teef. Daar was ik best trots op.

Na haar kwamen er weer jongere kortharen om te showen, met Krijntje ben niet fanatiek doorgegaan. Die kreeg ook andere doelen in het leven.

 

Het moederschap was een tweede kwaliteit van onze schoonheid. Men zegt wel eens dat vruchtbaarheid erfelijk is. Wat dat betreft had Krijntje geen beste achtergrond, althans van moederszijde. Hinke heeft nooit meer een nest gehad. Nog twee keer heb ik geprobeerd haar te dekken, maar ze is verder leeg gebleven, Toen ze jaren later om medische redenen gesteriliseerd moest worden, bleek de baarmoeder vol cystes te zitten, de vermoedelijke verklaring van het gebrek aan voortplantingssucces.

Een eerste dekpoging van Krijntje, begin 2008 in Duitsland, verliep gecompliceerd, maar dat kon te maken hebben met een verkeerde planning. Poging twee, een half jaar later, leverde het N-nest op, van vier pups.

Van een dekking in 2009 met bevroren sperma bleef ze helaas leeg, maar in 2010 kwam het P-nest, van maar liefst zeven pups. Uit dat nest hielden we dochter Ploon, net als Krijntje gewoon een té mooie pup om te laten gaan. In 2011 kreeg ze haar laatste nest, de S-pups. 

Haar bevallingen verliepen zonder enig probleem en voor elk nest was ze een toegewijde, zorgzame moeder. Hinke was goed op haar plek in de rol van grootmoeder, daaraan had ze meer plezier dan aan moederen.

 

In de zomer van 2013 was er een raar plekje te zien op Krijntjes oog. Toen het na een paar dagen behandelen met oogzalf niet wegging, kon ik nog laat op de middag terecht bij oogarts mevrouw Görig, die voor me nableef. Gelukkig, want dit had niet langer moeten duren. Zij zag namelijk dat er in beide ogen een dramatisch proces aan de hand was. Een zeldzame aandoening zonder specifieke naam, die ze bij honden alleen uit de literatuur kende en in de praktijk bij één kat. Een zaak van oogkamervocht, op de ene plek te veel aanvoer, op de andere te weinig afvoer. Gevolg: glaucoom. Zeer pijnlijk én desastreus voor het binnenwerk van het oog. Arme Krijntje moest vreselijke pijn lijden en ze was ook zo goed als blind. Niks aan haar gemerkt. Dan sta je toch weer even sprakeloos en beschaamd: hoe is het mogelijk dat zo’n tragedie zich vlak onder je neus afspeelt en dat je niks merkt. Hoe komt ze aan die ellende?

Tja, wat te doen? Euthanasie kwam even ter sprake, maar dat kwam me als te cru voor. Het bleek ook mogelijk om te experimenteren met medicatie en pijnstilling te geven. Krijntje zat nog lang niet bij de pakken neer. De oogarts vond het een uitdaging, ik ook, daar zouden we voor gaan. Ze schreef een serie medicamenten voor, na een paar consulten werd de beste dosering gevonden, en eens per kwartaal toog ik met Krijntje naar Vorden voor een onderhoudscheck.

Zo werden we bijna twee jaar lang goede klant bij de apotheek, waar we regelmatig de drie humane medicijnen haalden die in totaal zes maal per dag in de ogen gedruppeld moesten worden. De apothekersassistenten vroegen vaak: “Komt u dit echt halen voor een hond?” Kennelijk vonden ze het nogal apart om voor een dier zo veel neer te tellen. Want wij moesten altijd pinnen, terwijl de meeste mensen hun spullen zo meekrijgen, op rekening van de verzekering neem ik aan.

Met al dat druppelen konden de ogen behouden blijven, al waren ze van binnen zo beschadigd dat Krijntje als praktisch blind beschouwd moest worden. Daar deed ze zelf niet moeilijk over, je kon niks aan haar merken.

 

Krijntje was een felle jager. Menige egel heeft dat moeten meemaken. Ook met slecht zicht molde ze hen probleemloos. 

Met de jonge Wichertsje is ze nog eens de strijd aangegaan toen ze een haas te pakken hadden gekregen en ze alletwee van mening waren dat de jachtbuit hen persoonlijk toebehoorde. Ploon en Viking stonden erbij, maar hielden zich afzijdig. 

Dat was het moment om dat viertal in twee subgroepjes te scheiden, want Krijntje kon niet standhouden tegen een krachtige jonge teef.

Met haar lieve dochter Ploon had Krijntje het helemaal naar haar zin. Ze was zelfs nog zo goed te pas dat ze samen dolden en renden. Dat is begin 2015 verkeerd uitgepakt, toen Krijntje kennelijk ergens buiten tegenaan is geklapt, zo hard dat haar bekken gebroken was. Zo’n breuk gebeurt normaal niet in het huiselijke leven, die kan opgelopen worden bij een verkeersongeluk of ander grof geweld. Maar Krijntje was het ‘s ochtend in de tuin overkomen. Het bleek dat zo’n breuk ofwel met operatief ingrijpen, maar ook wel eens vanzelf kan helen. We kozen voor de laatste optie, met wat ondersteuning door de homeopatische dierenarts. Wonder o wonder, na een aantal weken liep Krijntje weer als een kievit.

 

Maar toen diende zich de volgende schok aan: er gebeurden enge dingen in een oog. Dat ging het helaas niet meer houden. En al hadden we ons eigenlijk voorgenomen niet meer te veel aan haar te laten dokteren, nu ze die bekkenbreuk zelf had opgelost, konden we toch niet anders dan besluiten dat de zieke ogen verwijderd moesten worden. De ingreep is heel mooi uitgevoerd door een van de artsen in Winsum. Het was zo te zien voor Krijntje een weldaad. Geen dagelijkse medicatie meer, geen pijnstilling en geen pijn. Alleen ook helemaal geen zicht meer. Met die bar slechte ogen had ze toch wel nog iets kunnen zien. Nu was ze echt stekeblind.

Maar wat redde ze zich nog steeds goed. Alleen liep ze nu oplettend, voelend met de snorharen en zo nu en dan ergens tegenop botsend, maar dan welgemoed weer verder. Ze kon ook nog overal buiten goed haar weg vinden. Als alle tussenpoorten openstonden wandelde ze zonder probleem en kwiek ook nog, van helemaal voor naar helemaal achter. En dat is echt wel een stevige wandeling als je blind bent.

 

Toen we in 2015 het Y-nest kregen en daarvan Ysbrantsje aanhielden, vormde Krijntje met haar dochter en kleindochter een leuk groepje. Maar toen zus Yfke zomer 2016 terugkwam, werden twee speelse jonkies Krijntje te zwaar: ze zag hun acties niet aankomen en werd knorrig als ze verrast werd en schrok. Daarop bedachten we een manier om Krijntje uit de wind te houden. Vanwege de zorg voor jong en oud is het afgelopen anderhalf jaar tamelijk zwaar en inperkend voor ons geweest. Maar we zijn blij het zo gedaan te hebben, dat we Krijntje een veilige omgeving hebben kunnen bieden. En wat was ze een dankbaar dier. Haar staart ging altijd als we tegen haar praatten of als ze ons in de buurt vermoedde. 

 

Wat haar op het laatst precies heeft gescheeld weten we niet. Er is wel eens röntgenonderzoek gedaan naar haar maag, omdat ze een periode veel overgaf. Ze heeft ook wel perioden gehad dat ze slecht at. Maar er is niets gevonden en we zijn niet verder gegaan. Vermoedelijk echter heeft zich daar wel wat naars afgespeeld. Ze vermagerde tot een skeletje met een velletje erom. Haar tandvlees was bleek. Toen ze de laatste weken niets meer had gegeten maar begon te braken, was dat een teken van ‘foute boel’. 

Ze is thuis vredig ingeslapen.

Pas als een hond overleden is, merk je de impact die die op je leven gehad heeft. Krijntje was bescheiden, gemakkelijk en met alles tevreden. Maar niettemin was ze duidelijk aanwezig omdat we vaak rekening met haar moesten houden. Nu ze er niet meer is, is het leven hier een stuk simpeler. 

Maar wat wordt ze gemist. Menigmaal hebben we haar als een pechvogeltje gezien, maar we denken dat zij zich zo niet heeft ervaren, dat ze een mooi, veilig en rijk leven heeft geleid. Wij zijn er blij mee dat ze een hoge leeftijd heeft mogen bereiken. Met heel veel warmte denken we aan haar terug, dit schatje gaan we nooit vergeten. En meer mensen zullen haar niet vergeten. al weten ze misschien niet eens dat ze haar kennen: met haar dochter Ploon siert Krijntje de omslag van het boek De Chow Chow in Nederland.      November 2017